[PrzezŚwiatzLab]

Szkolenie pozytywne- wprowadzenie

Zaczynając jakąkolwiek pracę z psem, warto przyjrzeć się teorii, która pomoże nam w zrozumieniu jak wygląda proces nauki u naszych podopiecznych.
Należy również pamiętać, że słowo „pozytywne” wbrew mniemaniu wielu przeciwników tej metody, nie oznacza pozwalanie psu na wszystko, brak konsekwencji, kar czy możliwości podniesienia głosu.
W trakcie szkolenia pozytywnego w sposób przemyślany wykorzystujemy czynniki wyzwalające motywację u naszego psa (zabawa, kontakt z przewodnikiem, smakołyki), w celu skłonienia go do zachowania według naszych oczekiwań.



Warunkowanie klasyczne

Warunkowanie klasyczne inaczej zwane pawłowskim zawdzięczamy Iwanowi Pawłowi, który swoje badania poświęcił trawieniu i produkcji śliny u psów.
Zupełnie przypadkiem odkrył on zależność między zwiększonym wydzielaniem śliny (reakcja bezwarunkowa) na sam odgłos przygotowywania pokarmu.
Wprowadzając do eksperymentu dzwonek, używany bezpośrednio przed karmieniem odkrył, że po pewnym czasie sam dźwięk, wywołuje u psów reakcje fizjologiczne.
Reakcja ta została przez Pawłowa nazwana odruchem warunkowym, czyli takim, który został wyuczony i na które zwierzę nie ma wpływu.
Efekt taki został uzyskany poprzez wielokrotne kojarzenie bodźca warunkowego (dźwięk dzwonka) z podawaniem pokarmu (bodziec bezwarunkowy), powodując tym samym powstanie reakcji warunkowej na sam sygnał.
Natomiast odruchy bezwarunkowe to takie, których zwierzę nie musi się uczyć.
Są to zachowania instynktowne, wrodzone- jak ślinienie się na widok pokarmu, czy odczuwanie bólu.
Dzięki warunkowaniu klasycznemu zwierzęta uczą się przewidywać pojawienie się istotnych dla nich zdarzeń.
Początkowo obojętny psu bodziec w połączeniu z bodźcem wywołującym określoną odruchową reakcję organizmu powoduje zdolność wywołania danej reakcji.
Warunkowanie jest najskuteczniejsze wtedy gdy czas upływający między bodźcem warunkowym a bezwarunkowym nie jest zbyt duży (do 0,5 s).
W przypadku większych odstępów czasowych warunkowanie trwa dłużej lub nie zachodzi wcale.



Do bodźców warunkowych zaliczamy dźwięk klikera.
Początkowo wydawany przez kliker odgłos jest dla psa całkowicie obojętny.
Dopiero po odpowiednim wielokrotnym skojarzeniu odgłosu z czymś przyjemnym dla psa, staje się zapowiedzią nagrody i oznaką wykonania pożądanej przez nas czynności.

Przykładami warunkowania klasycznego w życiu codziennym może być dźwięk ruszanych misek kojarzony z porą karmienia, dźwięk domofonu jako zapowiedź gości.

Warunkowanie instrumentalne

Warunkowanie instrumentalne, zwane również sprawczym uczy, które zachowania z punktu widzenia zwierzęcia są korzystne i niekorzystne w ich otoczeniu.
Dzięki temu pies nabiera doświadczenia, które czynności i reakcje należy powtarzać, a których unikać.
W tym wypadku, przeciwnie do warunkowania klasycznego, zwierzę ma wpływ na to co się wydarzy, ponieważ efekt zależy od jego postępowania.
Konsekwencje zachowania mogą być pozytywne- kojarzone z nagrodą lub awersyjne- z karą.

Trzy prawa uczenia się według Skinnera

Burrhus Frederic Skinner (1904-1990) był jednym z pionierów badania zagadnień dotyczących warunkowania instrumentalnego, warunkowych bodźców wzmacniających czy rozkładu wzmocnień.
Sformułował on trzy prawa uczenia się, które pozostają niezmienne, niezależnie od stosowanej przez nas metody.



1. Zachowanie nagradzane powtarza się- przez słowo „nagradzane” niekoniecznie rozumiemy pochwałę czy smakołyk, ale wszystko to, co powoduje wzmocnienie danego zachowania.
Bardzo często „ nagrodą” dla czworonoga jest samo zwrócenie na niego uwagi, mimo, że występuje ono w postaci złości przewodnika.
Przykładowo, gdy pies wymusza na nas swoją uwagę nieustannym szczekaniem, nasze krzyki na niego, by się uspokoił tylko wzmacniają jego zachowanie, gdyż osiągnął upragniony cel- naszą uwagę, co w tym przypadku było dla niego nagrodą.

2. Zachowanie ignorowane zanika- odnosząc się do naszego przykładu, zamiast zwracać uwagę na szczekacza, który coraz głośniej dopomina się swego, należy go ignorować.
Z początku frustracja może się nasilić, ale jeśli będziemy konsekwentni w naszym postanowieniu, pies szybko przekona się, że jego wysiłki nie przynoszą efektu-spodziewanej nagrody, a więc mijają się z celem.

3. Zachowanie wzmacniane niejednostajnie powtarza się- wystarczy jednak, że choć JEDEN raz złamiemy się i zareagujemy na zaczepki pupila, w jakikolwiek sposób „nagradzając” jego zachowanie,utrwalimy w nim przekonanie, że nigdy nie wiadomo, kiedy nastąpi nagroda.
To prawo ma szczególne znaczenie przy nauce nowych umiejętności jak i przy niwelowaniu niepożądanych przez nas zachowań.

Ten post znajdziesz również na blogu pod adresem: http://przezswiatzlabrado...e-wprowadzenie/

Zapraszamy do odwiedzenia nas na FB: https://www.facebook.com/przezswiatZlabradorem