[labi]

Dzisiaj, po ponad 14 latach życia, w tym 11,5 cudownego (z naszego punktu widzenia, jednak i sam Labi ogonkiem nam to potwierdzał) i 2,5 pogłębiającej się niepełnosprawności (przepuklina kręgosłupa i cała masa innych problemów - ale ogonek, choć mniej ruchliwy, wciąż się cieszył)) musieliśmy pożegnać się z Labim
Dorosły jestem i po ponad ćwierćwieczu spędzonym jako zawodowy strażak obyty w różnych sytuacjach, ale boli niemiłosiernie.
Dawajmy tym psiaczkom codziennie ("cogodzinnie" i "cominutnie") mnóstwo zrozumiałych dla nich znaków, jak bardzo są dla nas ważne.

[adresprzema]

Bardzo mi przykro. Po odejściu dwóch dalmatynek długo nie mogłem zdecydować się na kolejną sunię. Pamiętałem jak to boli. Czasami przychodzą do mnie we śnie...
Niech i Labi przyjdzie Cię pocieszyć.

[Borasus]

Rok temu przeżywałem mniej więcej to samo. Powiedziałem sobie wtedy, że życie jest za krótkie aby czekać z miłością. Nie, nie moje życie. Życie tych psiaków które na uczucia czekają. Po miesiącu trafiła do mnie Tajga, myślę że to bardzo szybko, nader raptownie jak na moje usposobienie. Nie było do dziś tygodnia kiedy bym nie wspominał Sziry i pewnie długo nie będzie, ale po jakichś 3 miesiącach z Tajgą nie miałem już żadnych wątpliwości, gdy po pół roku czekała ją sterylizacja przeżywałem to jak w panice razem z nią głodując...