[aganica]

Wiem że na forum jest wiele piesków z adopcji.Ciekawi mnie , co kierowało wami że właśnie taką biedę przygarneliście?.Przeważnie czytam o tych : wspaniałych z rodowodem , po wystawowych rodzicach .Mało znajduję wypowiedzi , ludzi posiadających te...niechciane biedy.Jakoś to umyka .
Interesują mnie wasze problemy wychowawcze , kłopoty z aklimatyzacją , zdrowiem.
Jak toczą się dalsze losy , po adopcji?
Jak sobie radzicie z resocjalizacją w nowym środowisku?.
Sama posiadam takie pieski , może stąd te pytania.
Mam nadzieję że odezwą się właściciele , piesków z odzysku i opowiedzą ...
Nie chodzi mi o linczowanie ludzi oddających psy , tylko o podzielenie się spostrzeżeniami i kłopotami wynikającymi z adopcji piesków po przejściach .
Oczywiście nie tylko kłopotami ale i radościami

[BarbaraS]

Figa jest adoptowanym pieskiem Jednak nie moge powiedzieć że to była typowa bida, przechodziła wprawdzie z rąk do rąk ale schroniska uniknęła. Kłopotów z nią było całe mnóstwo - uciekała, niszczyła, załatwiała się tam gdzie akurat stała (a miała już 9 miesięcy). Dziś jest wspaniałym pieskiem na codzień, pieskiem sportowym z wieloma osiągnięciami, przeszła moje wyobrażenie o tym czego pies się może nauczyć. Z panem który ją oddał mam kontakt i czasem mu posyłam filmy gdzie jego była podopieczna prezentuje swoje umiejętności - napisał mi kiedyś że jest pod trudnym do wyrażenia wrażeniem. Jednak pewnie nie żałuje że ją oddał, miał z nią spore kłopoty (małe dziecko podgryzane przez psa, niszczenie, brak czasu by się odpowiednio psem zająć). A ja dumna jestem z niej

[aganica]

[BarbaraS]

Wiesz, ja prawie nic nie wiedziałam o psie jak do mnie przyszedł, dowiedziałam sie więcej kilka miesięcy później. Pewnie dlatego reagowałam na te problemy które pojawiły się już u mnie. Małe dziecko pojawiało się dość często i nie uważałam nawet za stosowne jakoś specjalnie uważać, jedynie chroniłam malucha przed nadmierną żywiołowością psa. Zauważyłam też że reagowała nerwowo na niektórych mężczyzn ale nawet nie wiedziałam wówczas jak to zwalczać więc nie zwalczałam. Przeszło jakoś samo. Podejrzewam że z biegiem czasu zaufała mi na tyle że nie widziała nic groźnego w ludziach których ja akceptuję. Myślę że z zcasem i Twój piesek przekona się że autobus to nic strasznego.

[aganica]

[Ryniu]

[AnTrOpKa]

aganica, bardzo podoba mi się wątek, który założyłaś Sama następnego pieska (lecz to dopiero za kilka lat) będę brała od kogoś kto go nie będzie chciał, albo z interwencji bądź schronu. Dlatego chętnie poczytam o socjalizacji takich psiaków

[BarbaraS]

[aganica]

[Diana S]

aganica, pieknie to napisałas!!!!

[zaradna]

aganica, aż mi się łezka w oku zakręciła. Wspaniały temat.
Dla mnie ludzie, którzy adoptuja pieski są wspaniałymi ludzmi z których nalezy brać przykład.
Fakt mój Elmo nie jest ze schronu ani nikt go nie porzucił, ale już dość dawno podjełam decyzje, że mój kolejny pies będzie właśnie adoptowany i nie ma to dla mnie znaczenia czy bedzie zwykłym kundelkiem czy w typie jakiejś rasy

[fieldfare]

To i ja wtrącę swoje trzy grosze.

[aganica]

Cieszę się ..moi kochani że mogę czytać te losy naszych biedulek .Przecież życie to nie tylko miód i czekolada . Gdzieś w odchłani codzienności są te nasze kochane mordeczki .To nic że czasem choroba spędza nam sen z powiek , to nic że po przetrenowaniu kuleją ..ehh. a wieczorem , lub w chwili zwątpienia , śliczne , wierne oczętya przyglądają się z troską i tylko patrzą jak by tu pąńcie zalizać by nie mogła złapać oddechu ,...a wtedy ... przecież można złapać za jezyk , bo przecież kiedyś musi usta otworzyć by złapać oddech .Taka jest ta nasza Fionka - zbytnica jedna.

[jagusia]

Witam!

Jestem tu nowa ale wątek ktory poruszacie bliski jest również mojemu sercu. Naszego pierwszego labka adoptowaliśmy kilka miesięcy temu. Był piękny, zadbany, oddawany z powodow losowych (przynajmniej tak twierdził jego pierwszy wlaściciel - ja w to mocno powątpiewam) Pies byl trzymany w domu, zamykany lub wiązany by nie niszczył. Kiedy do nas trafił i poczoł odrobinę wolności zwariował. Nie chciał przychodzić, na każdą probę poskromienia jego energii reagował agresją, zostawiony sam w pomieszczeniu niszczył co popadlo. Kiedy tylko ktoś otwierał drzwi wejściowe pies uciekał a złapanie go graniczylo z cudem. Nasze życie stalo się jedną wielką walką o to aby nasz labek choć trochę się wyciszyl. Probowaliśmy wielu sposobów. Były dlugie spacery zakończone kilkunastominutowym polowaniem na psa aby go zabrać do domu (bo przecież nie pozwolę by sam maszerowal srodkiem skrzyżowania, bo jeszcze go coś potraci), bieganie za rowerem, ktorego mój mąż o malo nie przypłacil zdrowiem bo psisko silne i ciężkie do opanowania, w końcu spacery na 20m lince, ale i to bylo malo. Do póki byliśmy w domu całą rodzina jakos sobie radziliśmy niestety na poczatku stycznia nasz stnek zachorowal i ja wraz z nim trafilam do szpitala. Mąż staral się jak mógl pogodzić obowiązki domowe i pracę z odwiedzinami w szpitalu i niestety nie mial dla psiska tak wiele czasu jak dotychczas. No i niestety nasz pies calkowicie oszalal. Podczas jednej nocy (kiedy mąż poszedł do pracy) zniszczyl więcej niż niektóre szczeniaki podczas calego swojego dzieciństwa. Kiedy o 7 rano mąż wszedł do domu zamarl, bo to co zobaczył przypominalo wlamanie. Wszędzie walały się porozciagane fragmenty psiego poslania, poduszek i narzuty z kanapy, kuchennych ścierek i wszystkiego innego co stalo na wysokości psiego pyska. Nie wiedzieliśmy co począć. Nie mamy gdzie zamknac psa tak aby nie byl w stanie nic zniszczyć. Wtedy z pomoca przyszedl nasz dobry znajomy - myśliwy. Zaproponowal, że dopoki nie wrocę do domu pies moze zamieszkać u niego. Duża dzialka, pomieszczenia gospodarskie w ktorych nie za bardzo jest co poniszczyć to bylo to czego nam w tym momencie najbardziej bylo potrzeba. Chcąc nie chcąc pies pojechal na urlop. Przez dwa dni prawie wcale się nie kladl tylko biegał, biegał i jeszcze raz biegał. Az w końcu gdy zrozumial, ze tu nikt go nie zamyka uspokoil się. Po kilku dniach okazało się, że pies nie boi się wystrzałów, że biega (choć jeszcze nie przynosi) za apotrem. Nasz znajomy zabrał go ze sobą na polowanie. Wrocili zachwyceni - obaj!!! I tak z psa który mial być naszą domową przytulanką stał się pies mysliwski, bo oczywiście piesek juz do nas nie wrócił. Trochę żałowałam bo przywiązaliśmy się już do tego rozrabiaki ale wiemy doskonale że tam jest mu lepiej. Widujemy się często, widzimy jaki jest szczesliwy. A my ku radości naszego synka przygarneliśmy kolejnego labcia. Już nie tak energicznego ale rownie pieknego i kochanego i teraz mamy w końcu naszą wymarzoną przytulankę.

[aganica]

Przyznam szczerze że ciarki mi przeszły po plecach .Bałam się zakończenia tej opowieści ... bałam się myśliwego ../strzelba i to co się z nią kojarzy /..Jednak widzę że mieliście szczęście . Wy i wasz pies ..
Każdy ma to o czym marzył : pies może wyładować swoją energię , jest szczęśliwy a wy mogliście dać ,kochany ,dom kolejnemu nieszczęściu.Cieszę się że mimo tylu niepowodzeń , wszystko zakończyło się szczęśliwie.

[iwonsia]

ja zbyt emocjonalnie podchodzę do takich opowieści Jagusia oby nowy członek rodziny zdrowo się chował.

[aganica]

[BarbaraS]

[aganica]

[Jagusia]

Dzisiaj się dowiedzialam, że labki mają skłonność do chorowania na ADHD zupelnie tak jak ludzie. I dzisiaj jak sobie patrzę na tamtego labcia to sądze, że on jest tego przykladem. Calymi dniami biega po podworku i nigdy nie ma dosyc. Do domu wraca jedynie na michę i spanie. Ten znajomy mówi, że kilku jego kolegow też ma laby ale żaden nie ma tak niesporzytej energii. Z tym, że dla niego to atut a nie przeszkoda. Jemu zależalo na tak energicznym psie. Teraz planuje iść z nim na szkolenie.
Moja obecna sunia jest zupelnie inna. Owszem gdy idziemy z moim synkiem i Sarą na spacer szaleją oboje (zwlaszcza teraz jak jest tak ladnie biało, a maly po chorobie musi odrobić stracony czas) ale kiedy wraca do domu uwala się jak hrabina na kanapie i odpoczywa.