[tenshii]

Ja ostatnio mam jakieś filozoficzne rozkminy na temat tego czy przez ciągłe zakazy ludzie nie sprawiają, że psy są nieszczęśliwe. Nie mówię to apropo kogokolwiek konkretnego, tak po prostu myślę o tym ostatnio. Zabraniamy im biegać bo boimy się dysplazkji, zabraniamy im skakać z tego samego powodu. Zabraniamy bawić się patykami. Dajemy im suche kulki bo to najlepsze dla zdrowia. I wiele wiele innych. A przecież one kochają biegać, bawić się patykami, jeść świństwa.
Nie rozumieją, że to dla ich zdrowia i bezpieczeństwa więc mogą być nieszczęśliwe nie mogąc tego robić.
I teraz powstaje pytanie czy robimy to dla nich czy dla siebei chcąc zatrzymać je przy sobie jak najdłużej? Czy to nie jakaś odmiana egoizmu?

Żeby być dobrze zrozumianą - to tylko przemyślenia - moje psy też jedzą karmę i gdyby miały problemy ze stawami pewnie też normowałabym im jakoś tam ruch itp.
Nie znaczy, że puszczę je samopas żeby się zabiły na pierwszym lepszym zakręcie w zamian za parę minut szczęścia.

Z drugiej strony staram się to wypośrodkować. Wiem, że po kościach wołowych miewają biegunki, ale wiem, że kochają je gryźć więc co jakiś czas i tak je im daję.
Wiem, że patyki to niebezpieczeństwo i pewnie jakimś ostrym złamanym kijem nie dałabym im się bawić, ale jak kij jest zwyczajny to nie zabiorę im go bo widzę ich szczęście. I tak dalej. Lepiej znaleźć złoty środek chyba niż wszystkiego zabraniać.

Tak mnie naszło jakoś ostatnio.

[neravia]

Zgadzam się trochę z tenshii, moja też uwielbia biegać i obgryzać metrowe patyki, i mimo, że zawsze istnieje niebezpieczeństwo to nie zabraniam jej tego zawsze bo wiem, że ona to uwielbia. Rozglądam się żeby kupić safestix, ale myślę że to i tak nie zastąpi prawdziwego patyka.

[Vid_sa]

tenshii, tak jak napisałaś "złoty środek", to chyba rozwiązanie. Rozumiem co miałaś na myśli i co chciałaś przekazać. Postarajmy się spojrzeć z innej strony na sprawę. Gdyby miały pieski zawsze wszystkiego do woli, to nie cieszyłoby ich to tak, jak w chwili, gdy mają to "coś", gdy pancia pozwoli. Mam na myśli patyczki, kosteczki, bieganie. Wtedy pewnie myślą sobie "Ale moja pancia jest cudowna, pozwolila mi gryźć patysia!" Długo wyczekiwane prezenty zawsze bardziej cieszą

W sumie przypomniało mi się, że pies-labek mojej koleżanki ciągle ma jedzenie w misce i GRYMASI, nie chce jeść. Śmiać mi sie chcę jak to słyszę, bo mój dostaje regularnie dwa posiłki dziennie i je aż mu się uszy trzęsą. Bo jestem taka cudowna i JA decyduje kiedy będzie mój ciapuś jadł.

Myślę, że psy potrzebują ograniczeń i lubią je w sumie. Wiem to na własnym doświadczeniu. Zanim poszłam z Tajfim na szkolenie to nie potrafiłam wyznaczać mu zasad i ograniczeń. Myślę, że nie był wtedy szczęśliwym psem. Na pewno był niezrównoważony, szalony itd itp. Odkąd wie, kto tu rządzi widać, że jest szczęśliwy, spokojny, zrelaksowany. Nie musi się martwić, kto czuwa nad stadkiem

[tenshii]

Vid_sa, to co napisałaś jest prawdą, ale nie o to mi chodziło.
Chodziło mi o celowe stopowanie psa bo "może się coś stać"
Nie dajmy mu skakać i biegać bo stawy. Nie dajmy mu patyka bo sobie coś przebije. Nie dajmy mu zjeść tego czy tamtego bo będą bączki czy biegunka. Nie dajmy mu wbiec z krzaki bo może rozciąć łapkę. Nie dajmy mu pływać bo woda za zimna i się przeziębi.
Nie dajmy mu bawić się z tym psem bo wydaje się brudny i z pchłami itp.

[anna34]

Ja nie zakazuje choc mój ma dysplazje to biega kiedy chce i ile chce.Powinien schudnąc a mi brak silnej woli na niedokarmianie.Patygi gryzie jesli chce,spi w łóżku kiedy chce,pływa jak ma ochote,tapla się w błocie.Generalnie jest chyba szczęśliwy

[iwonadp]

Złoty środek .... to wszystko w granicach rozsądku ,tylko czy psiego czy naszego . Bo pies kiedy jest juz zmęczony dziką zabawą z kumplami sam szuka odpoczynku a czesto to my kończymy psie zabawy wczesniej /ja sama tak robie widząc ze psy juz zupelnie tracą moc /. Pozwalam zjadać patyki mimo iz wiem ze kiedy zje ich zbyt duzo w nocy zwróci . Myślę jednak że psy ludzi którzy tu na forum funkcjonują są szczesliwe .

[tenshii]

[mibec]

Ja mysle, ze moje psy sa szczesliwe z nami mimo pewnych ograniczen...a wlasciwie nie mimo ich, a dlatego ze je maja - psy lubia miec poukladane zycie i nasze "zwierzchnictwo" nad nimi daje im poczucie bezpieczenstwa.

[mibec]

tenshii, chyba rozumiem o co Ci chodzi. Mysle ze ciezko oceniac ktory pies jest / byl szczesliwszy, bo to czesto jest indywidualna sprawa. Porownujac moje psy - Lucky zyl bez szkolenia, robil co chcial, zebral, skakal po ludziach i sprawial wrazenie szczesliwego. Max zyje podobnie, bo moja mama nie uznaje szkolenia psow...i jak dla mnie ten pies nie jest szcesliwy, jest zagubiony w swoim zyciu. Barney i Shelby sa bardzo kochane, ale pozwalamy im byc psami - maja okreslone reguly, do ktorych musza sie stosowac i wydaje mi sie ze dobrze im w takim poukladanym zyciu.

[aganica]

[tenshii]

[aganica]

[edyta9119]

[Lorena]

tenshii, zdecyeowaniw się z Tobą zgadzam. Nie jestem zwolennikiem trzymania psa w złotej klatce, niech żyje po psiemu. Jak coś ma się stać to się stanie, i nawet milion zakazów i chuchania ego nie zmieni bo wydarzy się coś o czym zupełnie nie pomyśleliśmy.

[AnIeLa]

[torrezowaty]

Hmmm.
Aktualnie Torka właściwie w ogóle nie ograniczam, wyluzowałem się na tym punkcie.
Dbam tylko, by ograniczyć sytuacje niebezpieczne np. kontakt z agresywnym lub przestraszonym psem.
Woda, bagno, skoki - niech się kąpie, niech skacze, niech się wygłupia.
Jak się połamie - cóż... pomogę mu, pójdę do specjalisty, zoperuję. Cóż innego mogę zrobić?
Ale targać psa ciągle na smyczy, stresować się, gdy odbiegnie na 3m ode mnie, wrzeszczeć, ograniczać - eeeeeeee! Ja psa kupowałem dla relaksu swojego i jego a nie żeby się wkurzać, denerwować, stresować. Gdybym chciał stresu i nerwów to przygarnąłbym kobietę a nie psa, jakkolwiek by to szowinistycznie zabrzmiało hehehehe

[mibec]

[Wena]

[Alamo]

Kiedyś byłem bardzo rygorystyczny na punkcie dyscypliny, ale mi przeszło. Owej mądrości nauczyła mnie moja ś.p. Labradorka Dora. Psie życie jest tak krótkie, że trzeba tego Brata (Siostrę) Mniejszego po prostu szanować i nie robić mu z życia piekła. Zacząłem Dorze odpuszczać dyscyplinę gdzieś w okolicy ósmego roku życia i nic wielkiego się nie stało. Nie nadużywała tego zjawiska. Po prostu zasłużyła na olbrzymie zaufanie i tak zostało do końca. O nic już się nie czepiałem, ona wiedziała, na czym psie życie polega i tak to leciało.

Ale oczywiście wszystko w rozsądnych granicach. Rzeczy elementarne, ratujące życie, jak np. natychmiastowe przychodzenie do nogi na gwizdek to mam zawsze załatwione ze szczeniakiem jeszcze w domu podczas kwarantanny poszczepiennej. Maluch wychodzi na pierwszy w życiu spacer i nigdzie nie pryśnie, bo na dźwięk gwizdka w sekundę jak rakieta wraca do nogi.