[adresprzema]

[Julita J.]

Może zacznę od ludzko - psich rodzin, bo tego nigdy nie potrafiłam zrozumieć, pies to TOWARZYSZ ludzkiej rodziny a nie jej członek! no chyba, że ktoś jest zoofilem , nie uznaję takiego mentalnego wplątywania gatunków w ludzki świat, trzeba mieć szacunek do tego, co się oswoiło i zdawać sobie sprawę ze swej "władzy" w stosunku do tego, mam na myśli automatyczną hierarchię na poziomie mentalnym, człowiek jest "wyżej" niż zwierzę, jeszcze niżej jest świat roślin, oczywiście "niżej" nie znaczy gorzej, chodzi mi właśnie o "władzę" rozumianą jako podleganie mniejszych większym mentalnie, w praktyce oznacza to tyle, że mniejszy z wielką miłością służy większemu, robi to z automatu, to nie jest żadne poświęcenie, to prawo miłości tak działa, a większy musi nie tylko zdawać sobie z tego sprawę, ale przede wszystkim brać za to PEŁNĄ odpowiedzialność i stawiać się do tej sytuacji przytomnie i kiedy coś zgrzyta w relacji z mniejszym, nie szukać winy O ZGROZO -w nim czy w czynnikach zewnętrznych tylko najpierw ZAWSZE w sobie, dlaczego tak się dzieje i czemu to nam służy, co nam przynosi. W związku z tym nie uznaję pracy z jakimkolwiek zwierzęciem bez pracy samego właściciela W PIERWSZEJ kolejności. Zatem spór na temat hierarchii w stadzie ludzko - psim uważam za nieporozumienie, ta hierarchia następuje z automatu, a tylko od nas samych zależy, czy my ją podejmiemy i stawimy się tam odpowiedzialnie jako mądry i godny zaufania przewodnik alfa. Nie rozumiem więc też zatem porównywania rodzin psich do psio - ludzkich, psie rodziny to zupełnie inna bajka i rzeczywiście można sobie obserwować z ciekawością jak się układają ze sobą wilki, jak dingo czy psowate w niewoli, ale przekładanie tego na relację takiego laba i człowieka uważam za działanie z dupy na żyrandol.
Jeżeli z kolei chodzi o to, jak ludzka alfa powinna mądrze przewodzić swoim psom, to uważam, że podstawą, oprócz oczywistej pracy mentalnej, jest stała obserwacja i dobre poznanie konkretnego psa, bo pomijam znajomość psiej natury i rasy, z jaką przyszło nam żyć, bo to podstawy podstaw w zrozumieniu naszego czworonożnego przyjaciela, i tak oto np. sposób witania się zupełnie inaczej wygląda z amstafem a inaczej z labradorem, inaczej amstaf zrozumie możliwość spania z nami a inaczej labrador, inaczej stawiasz granice amstafowi a inaczej labradorowi itp. itd., należy dużo wcześniej zastanowić się nad tym, jacy jesteśmy my i jakiego psa szukamy, bo należy poszukać takiego, dla którego MY będziemy POTRAFILI być mądrym alfą, jak leniwe kluchy wezmą takiego labradora, to jak myślicie po jakim czasie taki labrador stanie się podobną leniwą kluchą, która nieszczęśliwie toczy się zamiast naturalnie z gracją truchtać (bo labrador to żywiołowy, pełen energii kłusak - kłus jest jego podstawowym chodem, zatem człapiący labrador to już skrzywiony pies, bo jakiś ludzki ignorant wymyślił, że dowartościuje się, kiedy pies będzie chodził tylko przy jego nodze, bo on tak sobie życzy, popatrzcie, co człowiek w tej chwili zrobił z owczarkiem niemieckim, po prostu popatrzcie, bo tu nie trzeba nawet słów, ale właśnie to jest ta nieodpowiedzialność), albo co będzie z amstafem, którego weźmie jakiś furiat i choleryk tylko dlatego, bo taki piesio mu się podoba, takich porównań i przypadków można mnożyć bez liku, a i tak zawsze na końcu w każdym z takich przypadków cierpi pies - nasz pełen miłości i oddania brat mniejszy...Zamiast zatem bawić się w infantylne personifikowanie psiego gatunku, lepiej uruchomić do pracy mózgi, otworzyć serca i nabrać z jednej strony pokory, a z drugiej szacunku do tego co i z kim robimy i jak się z nim obchodzimy i układamy relacyjnie...

[adresprzema]

[Julita J.]